afscheid salappak
20 Augustus 2017 | Fiji, Maloku
11 augustus
Vandaag vertrekken we. Ik heb geen idee wat de dag zal brengen maar ik besluit om alles op tijd klaar te hebben zodat ik direct klaar sta om te vertrekken. In het winkeltje heb ik wat leuk houtsnijwerk gezien en wil het wel kopen. Na het ontbijt ( pisang goreng) loop ik door het dorp. Onderweg naar het winkeltje maak ik met iedereen een praatje, toch wel handig dat alle jongeren en volwassenen van mijn leeftijd op school Bahasa indonesia geleerd hebben. De oude generatie spreekt meestal alleen mentawai. Een maal bij het winkeltje is er bijna niks meer te koop. Alleen nog wat sigaretten en Oleh oleh makan , geen oleh oleh souvenirs meer. Ik snap er niks van maar besluit maar een paar sloffen sigaretten te kopen voor omgerekend 6 euro per slof. Niet voor mezelf natuurlijk maar om uit te delen. Onderweg neemt iedereen graag een pakje aan, voelt best vreemd voor mij als anti roker.
Als dank voor mijn verblijf bij Tinus en zijn vrouw geef ik ze wat geld. Ze zijn me er dankbaar voor, Tinus is opgenomen door Herman zijn broer Michael toen hij tien jaar was. Zijn eigen vader, Herman zijn volle neef, overleed toen. Zijn Moeder is toen naar haar eigen stam terug gegaan en de kinderen horen dan bij de stam van de vader dus die blijven. De broers van Herman hebben toen de vier kleine kinderen verdeeld onder elkaar en opgevoed alsof ze eigen kinderen waren. Het betekent dat Tinus niets heeft kunnen erven van zijn vader behalve dan een speer die in mijn kamer stond.
Deze gemeenschap leeft zo in harmonie met elkaar en voor elkaar, het is bijzonder om te zien. Ik ben blij dat ik het een weekje mee heb mogen maken.
Iedereen in het dorp weet dat we vandaag vertrekken. De dorpsroddel werkt ook heel speciaal. Ze hebben natuurlijk geen whatsapp maar ze hebben zo hun eigen manier. Alle huizen zijn hier open en als ze iets willen vertellen dan schreeuwen ze naar de buren oooiii, als ze gehoor hebben schreeuwen ze door wat ze willen zeggen. Het bericht is sneller het dorp door dan je kunt typen. Omdat iedereen nu weet dat we vertrekken en dat ik sigaretten loop uit te delen koop ik nog maar een paar sloffen om uit te delen. Bij Michael zijn huis is het een drukte van belang en iedereen eet en drinkt wat en het is er ramai ramai . Er wordt een hele lading rijstzakken en zakken met koffie en thee en suiker en zout de dapur in gedragen. Het is eten en drinken voor de komende maanden. De Mentawai eten pas ongeveer 25 jaar rijst wat ze altijd moeten kopen uit de haven die het weer uit Padang halen, er zijn immers geen rijstvelden op Siberut. Rijst is toch wel makkelijk gebleken en is een welkome aanvulling op de sago en taro.
Herman heeft dit allemaal geregeld en betaald en ook ik heb een financiële bijdrage geleverd. Van mij hoeft het niet zo maar Herman gaat speechen en bedankt mij in zijn speech voor mijn bijdrage en wil dat ik ook ga speechen. Daar ben ik niet zo goed in en al helemaal niet in het Indonesisch maar voor een ( heel bijzonder! ) stil publiek brabbel ik een bedankje. Gelukkig, dat heb ik gehad en ik krijg van iedereen een hand en een knuffel. Ook Damian durft een woordje te doen wat Herman vertaald, Herman en ik zijn als zijn vakantie vaders helemaal trots op hem.
Nu is het tijd om te gaan en de kano's worden gevuld . De aanlegsteiger staat vol met mensen, het halve dorp is uitgelopen om ons uit te zwaaien, het voelt hartverwarmend.
De terug reis gaat een stuk sneller dan heen, we hebben nu stroming mee. Halverwege moet er wel hard gewerkt worden want de rivier is helemaal geblokkeerd met grote bamboestokken en boomstronken etc etc... door de hevige regenval heeft de rivier dat allemaal mee genomen. Als we er eenmaal door zijn maken we het voor Herman zijn broer wat makkelijk door de doorgang zo vrij als mogelijk te maken. Die volgen ons nl met de moeder van legen en nog een piepjong moedertje met baby die diarree heeft. Ze moet naar het ziekenhuis in de haven. Al met al zijn we bijna een uur bezig met het vrijmaken van de rivier en gaan we weer verder. Eenmaal aangekomen bij het huis van zijn moeder gaan we weer in de relax stand, er worden 4 eenden geslacht voor het avondeten en de vrouwen en de neven moeten gelijk weer hard aan de slag voor het avondmaal dat we ons weer laten smaken. Na het eten krijgen we bezoek van de dokter, het blijkt een bekende te zijn van Herman. Het is de dochter van de man die Herman opgenomen heeft en naar de basisschool gestuurd in Padang . Het wordt weer een gezellige boel maar er wordt ook serieus gediscussieerd over de toekomst van de mentawai . Het is ook wel lekker om weer eens Engels te praten al komt dat Engels er bij mij nooit zo lekker uit. De dokter vertrekt na het baby'tje wat bekeken te hebben, ze moet morgen op consult. We gaan ons opmaken voor de laatste nacht op Siberut na nog wat ngobrol over de dokter.
Wat hebben we een fantastische tijd gehad hier op Siberut, ik ben heel dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken.
Vandaag vertrekken we. Ik heb geen idee wat de dag zal brengen maar ik besluit om alles op tijd klaar te hebben zodat ik direct klaar sta om te vertrekken. In het winkeltje heb ik wat leuk houtsnijwerk gezien en wil het wel kopen. Na het ontbijt ( pisang goreng) loop ik door het dorp. Onderweg naar het winkeltje maak ik met iedereen een praatje, toch wel handig dat alle jongeren en volwassenen van mijn leeftijd op school Bahasa indonesia geleerd hebben. De oude generatie spreekt meestal alleen mentawai. Een maal bij het winkeltje is er bijna niks meer te koop. Alleen nog wat sigaretten en Oleh oleh makan , geen oleh oleh souvenirs meer. Ik snap er niks van maar besluit maar een paar sloffen sigaretten te kopen voor omgerekend 6 euro per slof. Niet voor mezelf natuurlijk maar om uit te delen. Onderweg neemt iedereen graag een pakje aan, voelt best vreemd voor mij als anti roker.
Als dank voor mijn verblijf bij Tinus en zijn vrouw geef ik ze wat geld. Ze zijn me er dankbaar voor, Tinus is opgenomen door Herman zijn broer Michael toen hij tien jaar was. Zijn eigen vader, Herman zijn volle neef, overleed toen. Zijn Moeder is toen naar haar eigen stam terug gegaan en de kinderen horen dan bij de stam van de vader dus die blijven. De broers van Herman hebben toen de vier kleine kinderen verdeeld onder elkaar en opgevoed alsof ze eigen kinderen waren. Het betekent dat Tinus niets heeft kunnen erven van zijn vader behalve dan een speer die in mijn kamer stond.
Deze gemeenschap leeft zo in harmonie met elkaar en voor elkaar, het is bijzonder om te zien. Ik ben blij dat ik het een weekje mee heb mogen maken.
Iedereen in het dorp weet dat we vandaag vertrekken. De dorpsroddel werkt ook heel speciaal. Ze hebben natuurlijk geen whatsapp maar ze hebben zo hun eigen manier. Alle huizen zijn hier open en als ze iets willen vertellen dan schreeuwen ze naar de buren oooiii, als ze gehoor hebben schreeuwen ze door wat ze willen zeggen. Het bericht is sneller het dorp door dan je kunt typen. Omdat iedereen nu weet dat we vertrekken en dat ik sigaretten loop uit te delen koop ik nog maar een paar sloffen om uit te delen. Bij Michael zijn huis is het een drukte van belang en iedereen eet en drinkt wat en het is er ramai ramai . Er wordt een hele lading rijstzakken en zakken met koffie en thee en suiker en zout de dapur in gedragen. Het is eten en drinken voor de komende maanden. De Mentawai eten pas ongeveer 25 jaar rijst wat ze altijd moeten kopen uit de haven die het weer uit Padang halen, er zijn immers geen rijstvelden op Siberut. Rijst is toch wel makkelijk gebleken en is een welkome aanvulling op de sago en taro.
Herman heeft dit allemaal geregeld en betaald en ook ik heb een financiële bijdrage geleverd. Van mij hoeft het niet zo maar Herman gaat speechen en bedankt mij in zijn speech voor mijn bijdrage en wil dat ik ook ga speechen. Daar ben ik niet zo goed in en al helemaal niet in het Indonesisch maar voor een ( heel bijzonder! ) stil publiek brabbel ik een bedankje. Gelukkig, dat heb ik gehad en ik krijg van iedereen een hand en een knuffel. Ook Damian durft een woordje te doen wat Herman vertaald, Herman en ik zijn als zijn vakantie vaders helemaal trots op hem.
Nu is het tijd om te gaan en de kano's worden gevuld . De aanlegsteiger staat vol met mensen, het halve dorp is uitgelopen om ons uit te zwaaien, het voelt hartverwarmend.
De terug reis gaat een stuk sneller dan heen, we hebben nu stroming mee. Halverwege moet er wel hard gewerkt worden want de rivier is helemaal geblokkeerd met grote bamboestokken en boomstronken etc etc... door de hevige regenval heeft de rivier dat allemaal mee genomen. Als we er eenmaal door zijn maken we het voor Herman zijn broer wat makkelijk door de doorgang zo vrij als mogelijk te maken. Die volgen ons nl met de moeder van legen en nog een piepjong moedertje met baby die diarree heeft. Ze moet naar het ziekenhuis in de haven. Al met al zijn we bijna een uur bezig met het vrijmaken van de rivier en gaan we weer verder. Eenmaal aangekomen bij het huis van zijn moeder gaan we weer in de relax stand, er worden 4 eenden geslacht voor het avondeten en de vrouwen en de neven moeten gelijk weer hard aan de slag voor het avondmaal dat we ons weer laten smaken. Na het eten krijgen we bezoek van de dokter, het blijkt een bekende te zijn van Herman. Het is de dochter van de man die Herman opgenomen heeft en naar de basisschool gestuurd in Padang . Het wordt weer een gezellige boel maar er wordt ook serieus gediscussieerd over de toekomst van de mentawai . Het is ook wel lekker om weer eens Engels te praten al komt dat Engels er bij mij nooit zo lekker uit. De dokter vertrekt na het baby'tje wat bekeken te hebben, ze moet morgen op consult. We gaan ons opmaken voor de laatste nacht op Siberut na nog wat ngobrol over de dokter.
Wat hebben we een fantastische tijd gehad hier op Siberut, ik ben heel dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken.
-
20 Augustus 2017 - 11:53
Annie:
Wat een prachtig verhaal weer. En wat maken jullieveel mee in zo'n korte tijd.
Goede reis verder en tot snel in holland
-
20 Augustus 2017 - 19:58
ELVIRE:
EVEN WAT NGOBROLLEN... Waren de kippen lekker?
Het lijkt wel of ik mijn vader hoor en zie gniffelen..
prachtig en beeldend zoals jij schrijft..
nu maar voorbereiden op de terugweg.. -
20 Augustus 2017 - 20:00
Je Zus:
haha het waren EENDEN...ook lekker???? -
21 Augustus 2017 - 06:21
Mart:
Ja moeders, we maken erg veel mee in zo'n korte tijd.
Het eten is hier heeeeel anders dan we gewend zijn , zonder kruiden smaakt het vlees heel puur maar omdat het in stukken gehakt is soms ook wel moeilijk weg te knagen . Gelukkig houden we van kluiven. -
21 Augustus 2017 - 09:07
Familie Van Straaten:
Wat mooi om te lezen, deze ervaring pakt niemand van jullie af.
Liefs van ons.
-
21 Augustus 2017 - 11:33
Anne:
Wat een geweldig verhaal weer. Deze belevenis vergeet je nooit meer. Wat een verrijking! Groetjes en tot gauw -
21 Augustus 2017 - 16:18
Cauk:
in the pocket!! daar kun je wel 100 mee worden, pakken ze je niet meer af. Blijf het koesteren en ook suporten! prachtige projecten daar in Siberut. Goed dat je uitgedeeld hebt ook al ben jezelf niet van het roken, of rook je inmiddels ook? loveyou -
21 Augustus 2017 - 16:50
Yvonne:
Wat een mooie en bijzondere reis maak je Mart!
Ongelooflijk in wat voor andere wereld je dan opeens bent.
Heel leuk om via je verslagen mee te lezen met al je belevenissen. -
24 Augustus 2017 - 09:40
Marijke:
Geniet van jouw verhalen, wat een andere wereld!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
