salappak

9 augustus
Deze dag heb ik zoveel mee gemaakt dat ik het bijna vergeten ben op te schrijven. Ik zag het aan de data op de foto's dat ik dit gedeelte van de dag nog niet beschreven had. Na de koffie en het ontbijt is het tijd om het wilde zwijntje te doden en te slachten, hè gezellig zo na de koffie. Alle vrouwen verlaten de dapur(keuken) , jagen, doden en slachten is mannenwerk. Ze verlaten graag de keuken want nu hebben zij lekker isterahat(pauze) .
Het biggetje is vastgebonden met prachtig vlechtwerk en dat moet lis gemaakt worden, dit doen twee neven van Legen. Tot mijn verbazing gaat Herman het varkentje slachten. De twee neven houden het biggetje goed vast, een de snuit en de ander de kont. Hij houdt de kont dicht want anders ontlast het arme beestje zich. Herman zoekt zorgvuldig de hals slagader en steekt een groot mes dwars door de hals, hij snijdt het niet open zoals bij halal slachten maar laat de hals heel. Hierdoor wordt het bloed keurig netjes opgevangen in het Tupperware schaaltje wat eronder wordt gehouden. Er morst gewoon geen bloed. Als het beestje leeggebloed is wat nauwelijks een halve minuut duurt begint het slachten. Damian en Legen mogen de achterpoten vasthouden, ik mocht ook wat doen maar hé wie moet er dan filmen? Hè hè, ja toch niet dan? Herman breekt met het kapmes, wat nu voor slagersmes dient, het bekken en snijdt dan voorzichtig de anus los. Vervolgens snijdt hij de buikwand open en dan voorzichtig het buikvlies. Dan gaat hij gelijk op zoek naar de lever, hij trekt hem eruit en snijdt dan voorzichtig iets weg en zegt dat dit alles kan bederven als het kapot gaat. Hij vraagt aan mij hoe het heet en ik zeg: dat is de galblaas. Als halve Kooreman weet ik dit natuurlijk direct, ik ben een van de weinige die hem nog heeft. Hierna haalt hij de longen, het hart etc, etc .. eruit. De mentawai eten alles op. De darmen maken zo ook schoon en hakken ze in stukjes om ze te koken in water. Hierna worden de haren eraf gebrand met gedroogde palmbladeren, dit gebeurt buiten achter de dapur. Daarna wordt het gewassen op dezelfde plek als waar wij ons wassen, gewoon bij de put waar ook de tandenborstels liggen en de was gedaan wordt en gedroogd. Ik moet er wel om lachen, het vlees smaakt er allemaal niet minder om. Ze koken alleen maar met een beetje zout, verder geen kruiden. Alles gaat in een supergrote wok en zo krijg je het ook op je bord. Zo eet je een stuk poot en daarna een stuk kulit( huid) die overigens verrassend lekker is. Ook de darmen en de organen zijn goed te eten. Allemaal pure smaken. Maar ja, het eten was pas in de avond. Nu is het nog ochtend en Herman en ik gaan een klimmer bekijken. In elk dorp heb je mensen met bepaalde skills. Echt goeie klimmers worden gevraagd door andere dorpen als ze bomen hebben met rijpe vruchten. Maar bij Herman in het dorp woont een goede klimmer. Hij gaat doerian uit de boom halen. Een doerian boom kan wel 50 meter hoog worden en de stam kan meerdere meters dik zijn. We gaan de bush in naar de boom en er lopen een aantal mensen en kinderen mee, de gevallen vruchten moeten nl ook weer naar het dorp gesjouwd worden. De boom is inderdaad enorm en ik ben blij dat ik er niet in hoef. Eindelijk krijg ik een glimp van de klimmer, deze jongeman is breder dan hij lang is en een en al spieren. Ik kan er niks aan doen maar hij lijkt echt een beetje op een gorilla. Het klimmen gaat niet zo maar, er moeten veel voorbereidingen worden gedaan. Hij moet een lange stok maken waarmee hij de doerians los moet krijgen. Die stok van wel 5 meter moet hij ook mee naar boven sjouwen. Anderen kappen de vegetatie erom heen wat weg. In de tussentijd laat Herman zijn bomen- en plantenkennis zien. Zo kapt hij een stekelige tak af, ik dacht dat het weer rotan was maar dit was weer een ander soort boom. Het merg van deze tak is heel zacht en smaakvol. Herman zegt dat als ze niks te eten hebben tijdens bv de jacht ze dit eten. Hij laat ook wat kleine kinderen vruchten pakken uit de ons omringende bomen, voor ik het weet heb ik een fruitschaal vol. Ineens horen we wat geschreeuw, we moeten opzij want de eerste doerians gaan vallen. We hebben gewoon gemist dat de man de boom in is geklommen. Ik probeer hem te zien maar hij zit op zo'n 30 meter hoogte en ik kan hem gewoon niet spotten. Om ons heen beginnen de doerians te vallen en gelukkig staan we op de juiste afstand want een doerian wil je niet op je hoofd hebben, die weegt wel een kilo of 4 - 5 en is keihard. Het plukken duurt echt lang en er vallen tientallen doerians uit de boom. In de tussentijd maken de kinderen en de volwassenen de doerians open om ze op eten. De doerian op Siberut is een andere, kleinere soort dan op Java en smaakt ook anders. Bovendien eten de mentawai ze vers en laten ze de doerian niet fermenteren zoals op Java gebeurt, hierdoor ontbreekt de stank. Ik vind er niet heel veel aan maar uit beleefdheid eet ik alle stukjes maar op. Als ze niet kijken laat ik stukjes stiekem vallen. Het eruit klimmen heb ik wel kunnen vastleggen op foto en film, wat een geweldenaar deze kerel zeg. Ik vond Herman al zo'n geweldige klimmer maar hij zegt dat je hier gradaties klimmers hebt en hij zit net onder gemiddeld. We lopen een weggetje terug waar wat sago en taro wordt verbouwd. De sagopalm is een dikke palm waar ze het merg uithalen en tot meel maken, het meel wordt vakkundig in bladeren gevouwen en dan boven het vuur gebakken. Zo ontstaat een soort brood achtig iets. Helemaal niet vies en als je het kunt dopen in sambal is het zelfs erg lekker.
We lopen terug naar het weggetje en naast het weggetje is een diepe geul gegraven voor de afvoer van het regen water. Het bruggetje zijn drie takken en terwijl ik nog denk van zou het me wel houden breekt het met veel kabaal in stukken, ik val languit achterover in de greppel anderhalve meter diep . De doerian die ik mee had genomen hou ik nog stevig vast. Herman en ik moeten hard lachen, ik begin me behoorlijk Obelix te voelen in dit land en voor een belanda ben ik nou ook weer niet zo zwaar. Herman zegt me dat mentawai voor ze doorstappen voelen of ze wel door kunnen lopen. Ze lopen dus heel voorzichtig, ik zeg dat ik het ga proberen. We lopen het dorp binnen en iedereen vraagt aan Herman of ik gevallen ben want ik zit onder de modder. Nee hoor, zegt Herman, hij liep gewoon door de bush.