Stichting van Herman en vertrek naar Padang

De laatste dag op Siberut.Na het ontbijt en de tassen in pakken gaan de jongens en ik op de scooter en brommer naar het stadje. Dan kunnen we gelijk het ziekenhuisje zien waar de dokter werkt die gisteren zo gezellig met ons gekletst heeft. De wegen hier zijn zo beroerd dat het meer op een cross parcours lijkt en ik vergeet dan ook om me heen te kijken en zo heb ik het ziekenhuisje gemist. Het is natuurlijk ook meer een huisartsen post maar het ging om het feit dat er hier een dokter zit. Wel zag ik een grote moskee in aanbouw. In het stadje/dorpje kopen we wat oleh oleh (souvenirs) en gaan weer terug. Na een innig afscheid vertrekken we met de boot maar moeten eerst wachten. Herman weet weer flessen bier te ritselen en we proosten op Siberut. Er wordt een patiënt gebracht door de dokter waar we gisteren zo lang mee gekletst hebben. Herman verstopt snel zijn bierfles en gaat wat kletsen met de dokter. Gisteren had ze bij het afscheid nog even twee boekjes van haar Bahai geloof aan Herman gegeven. Herman had zich blijkbaar wat vromer voorgedaan en zodoende lieten we het bier maar niet zien (-;
De tocht terug verliep voorspoedig maar ik had wel een knoop in mijn maag van het afscheid, ik had eigenlijk wel wat langer willen blijven op dat bijzondere eiland. Ik mijmer wat op de boot en denk ook aan de stichting van Herman.
De stichting van Herman doet goed en nobel werk, ze hebben huisjes gebouwd bij de haven op eigen grond waar de kinderen kunnen wonen en koken. Van hieruit gaan ze naar school, omdat het pubers zijn is er wel 24 uur een opzichter, deze opzichters zijn de enige die in loondienst zijn van de stichting. De rest is vrijwilligers werk. Wat ik zo mooi vind van de stichting is dat er niet wordt gekeken naar religie, de Mentawai zijn eigenlijk animisten maar tijdens de heenreis op de veerboot zag ik al een pastoor die naar het eiland ging om zieltjes te winnen. Ook de moslims zijn daar druk mee en in de haven wordt, zoals ik al zei, gebouwd aan een grote moskee. Zelfs de arts probeerde Herman te bekeren tot het Bahai geloof.
Voor een Atheïst zoals ik is het allemaal een beetje pijnlijk om te aanschouwen maar de Mentawai gaan er heel luchtig mee om. Ze zijn gewoon Katholiek met Kerstmis en moslim met Idulfitri, als ze maar lekker kunnen eten op zo'n feestdag.
Ik ben nog steeds een beetje dubbel over de hulp die we bieden, de mensen hebben nl. helemaal geen hulp nodig om te overleven. Het oerwoud geeft veel meer voedsel dan ze op kunnen. Maar omdat de beschaving nu eenmaal onvermijdelijk oprukt kan de stichting een plek bieden voor iedereen, het maakt niks uit wat of wie je bent en welke religie je aanhangt boeit al helemaal niet. Je bent gewoon welkom als er plek is en daar kan ik heel goed mee leven. Op deze manier hebben ze een veilige plek om te wonen.
Deze jonge mensen kunnen na hun school gewoon zelf kiezen wat ze met hun verdere leven doen mits ze niet direct zwanger worden natuurlijk. Misschien is het een idee om de stichting wat voorlichting te laten geven over seksualiteit. Een stichting als deze steun ik van harte en ben blij dat ik heb kunnen zien wat voor een goed werk ze leveren.